Geen producten in de winkelwagen.
Zo'n droevig tafereel waarbij de familie aan de ene kant van het raam staat en de bewoner van het verpleeghuis aan de andere kant. Proberen om een glimp van elkaar op te vangen. Proberen wat nieuwtjes uit te wisselen. Het pasgeboren (achter-) kleinkind te laten zien. Als partners toch nog bij elkaar proberen te zijn.
Nu, op dit moment, hoeft dat niet meer. Verpleeghuizen mogen bezoek ontvangen, hoewel de regels daarvoor verschillen van locatie tot locatie.
De coronacrisis heeft pijnlijk duidelijk gemaakt hoe wij in onze maatschappij met elkaar omgaan. En dit was niet bepaald een mooie kant.
Als je ouder wordt, dementerend wordt, niet meer voor jezelf kunt zorgen. Dan kan het zo maar zijn dat je naar een verpleeghuis wordt gebracht. Door je liefhebbende familie. Je wordt opgeborgen. Soms met pijn in het hart van de familieleden. Soms gewoon omdat het zo veel praktischer is.
Zorgen voor elkaar
In veel culturen, in andere landen over de hele wereld zou dit ondenkbaar zijn. Daar zorgen de verschillende generaties voor elkaar. Ouderen, hulpbehoevenden worden in huis genomen en er wordt voor elkaar gezorgd. In veel landen wordt er zelfs bij de bouw van het huis al rekening mee gehouden. De bovenste verdieping wordt in eerste instantie nog niet afgemaakt, maar gereserveerd voor toekomstige uitbreiding. De verschillende generaties van de familie kunnen dan in één huis wonen. En voor elkaar zorgen. De ouders zorgen voor de grootouders. De grootouders zorgen op hun beurt weer voor de kleinkinderen als de ouders iets anders moeten doen. Samen leven, samen oud worden.
Een groot contrast met de werkelijkheid in de Nederlandse verpleeghuizen. Tot groot verdriet van alle partijen, bewoners, familieleden en medewerkers, mocht er lange tijd geen bezoek plaatsvinden. De (mentale) gezondheid van veel bewoners ging sterk achteruit. En verpleegkundigen legden telkens weer opnieuw uit dat er geen bezoek mocht komen.
Zelfs de aandacht en zorg van de allerbeste verpleegkundige kan bezoek van eigen familie en andere dierbaren niet vervangen of compenseren.
Door verschillende instanties en vanuit verschillende vraagstukken, lopen er inmiddels onderzoeken om de problemen precies in kaart te brengen. De allereerste conclusies zijn pittig; toename eenzaamheid, problemen met depressies, angsten en prikkelbaarheid. Verminderde eetlust.
Het eenzaamheidsvirus stoppen
“Het coronavirus kunnen we niet stoppen, het eenzaamheidsvirus wel.” Het waren mooie woorden van Koning Willem-Alexander. Bedoeld om aandacht te vestigen op het probleem. Maar het is niet voldoende. Zo werkt het jammergenoeg niet. Net zoals alle andere acties vanuit de samenleving. Het is goed bedoeld, maar een muzikale voordracht, zwaaiende buurkinderen of bezoek vanuit een hoogwerker, lossen de eenzaamheid niet op. Eenzaamheid betekent een gebrek aan écht sociaal contact. Aan (letterlijk) dichtbij mensen kunnen zijn die je vertrouwd. Aan wie je je echte verhaal kwijt kunt. Je roept niet via een glasplaat of naar een hoogwerker dat je je slecht en droevig voelt.
Stille ramp in verpleeghuizen
Het wordt door verpleegkundigen vanuit de huizen zelfs een stille ramp genoemd. Dit is een voorbeeld van een film die een inkijkje geeft in de wereld van verpleeghuizen en in de verhalen van verschillende betrokkenen. Het gaat over het verdriet, de zorgen, de twijfels, de ethische dilemma's, het werken zonder beschermingsmiddelen.
De politieke conclusie is simpel “Met de kennis van nu hadden we het anders aangepakt in de verpleeghuizen.” We zullen het gaan zien. Als, beter gezegd wanneer de volgende keer er is.
Plaats een reactie