Astronomen kunnen dankzij steeds betere apparatuur verder in het heelal kijken. Maar ook dichterbij is er vaak veel meer te zien en te ontdekken dan werd verwacht. De maan staat gemiddeld op 384.000 kilometer van de aarde. Dat is in astronomische termen uiteraard naast de deur. En toch heeft die schijnbaar dode brok rots al flink wat verrassingen opgeleverd en komen er nog nieuwe vragen bij. Hoe zit het nu met de staart van de maan en waarom roest de maan?
De maan heeft een staart, maar wat is het eigenlijk?
In 1990 werd ontdekt dat de maan een staart heeft en er eigenlijk meer uitziet als een komeet dan een kleine planeet. De enorme staart is van natrium-deeltjes en af en toe is deze op de aarde gericht. Op zulke momenten zorgt de zwaartekracht van de aarde ervoor dat de natrium-staart richting de aarde wordt gezogen. De dampkring houdt de deeltjes tegen. Op zulke momenten moet het (met een beetje licht) er uitzien alsof de hele aarde omvat wordt door een manestraal. Maar met een menselijk oog is dat niet te zien. Ook de meest geavanceerde camera’s kunnen het alleen maar vastleggen als de staart meer helder is dan gebruikelijk. Maar hoe is de staart eigenlijk ontstaan?
Een antwoord na meer dan 30 jaar
Dat het natrium van het maanoppervlakte moest komen, was geen discussiepunt. Ook is het niet verwonderlijk dat juist de lichte natriumdeeltjes de staart vormen. De grootste vraag was echter waarom de staart af en toe meer helder was en derhalve meer deeltjes bevatte dan anders. Zoals veel ontdekkingen werd het antwoord op deze vraag ook per toeval gevonden. De staart werd dichter op momenten dat veel asteroïden in de buurt waren. Op aarde verbranden praktisch alle asteroïden in de dampkring. Op de maan bereiken ze het oppervlakte door het ontbreken van een beschermlaag.
Al die kleine inslagen zorgen ervoor dat meer natriumdeeltjes opstijgen. Er is niets, behalve de zwaartekracht van de maan, om ze tegen te houden. Een aantal deeltjes komt in de staart terecht. Hoe meer inslagen, hoe dichter de staart zal worden. Wetenschappers denken zelfs dat de kans bestaat dat bij de inslag van een paar redelijke grote asteroïden op de maan, de staart gedurende een periode zo dicht zo kunnen worden dat deze zelfs met het blote oog zichtbaar zou zijn. In de menselijke geschiedenis is een dergelijk verschijnsel tot op heden nog niet beschreven.
Is de maan aan het roesten?
Een zeer recente ontdekking heeft veel vragen opgeroepen. Bij een standaard onderzoek van de maan met telescopen en satellieten werd een stof aangetroffen op beide polen van de maan die geen enkele wetenschapper had verwacht : Fe2O3. Nu komt er genoeg van deze stof op aarde voor en ook elders in het heelal. De planeet Mars heeft er zelfs de opvallende rode kleur aan te danken. Het is inderdaad gewoon roest.
Inmiddels is ontdekt dat er water is op de maan. Vooral aan de polen zit er waarschijnlijk een nog onbekende hoeveelheid water, in de vorm van ijs, onder de grond. Ook de aanwezigheid van ijzer is geen verrassing. Maar om te roesten is er nog een derde product nodig: zuurstof. Op aarde is daar genoeg van en ook op Mars is er eens aan zuurstof geen gebrek geweest. Geen enkele wetenschapper heeft ooit gedacht dat er een atmosfeer op de maan is geweest. Het chemische proces van roesten zou zelfs tegengewerkt moeten worden door de constante bestraling met deeltjes van de zon. Maar er is geen twijfel dat er echt roest is ontdekt. Hoeveel jaren zal het nu duren voordat iemand dit raadsel gaat oplossen?
Bekijk ook:
Plaats een reactie