Geen producten in de winkelwagen.
Over koopzieke wordt nog steeds vaak lacherig gedaan. Het wordt nog steeds beschouwd als een typisch vrouwelijke eigenschap die niet zo serieus moet worden genomen. Als het geld op is, kan er ook immers niets meer gekocht worden. De realiteit is geheel anders. In de medische wereld wordt koopzieke een verslaving genoemd die vergelijkbaar is met drugs, roken en gokken. Ook bij koopziekte kennen mensen geen grenzen meer en kan het leiden tot grote schulden en/of diefstal. Het zijn niet alleen vrouwen die lijden aan koopziekte, ook bij mannen komt het met enige regelmaat voor.
Oniomanie, oftewel dwangmatig koopgedrag
In 1915 werd door Emil Kraeplin dwangmatig koopgedrag geïdentificeerd als een ziekte. Hij noemde deze aandoening oniomanie, een woord dat maar zelden in de volksmond zal worden gebruikt. Maar iedereen kent wel iemand die van koopzieke wordt beschuldigd. Gelukkig valt dat in de realiteit meestal nog wel mee. In onze maatschappij is consumeren nu eenmaal ook gebruikelijk en elkaar de loef afsteken door veel mooie dingen te kopen hoort ook daarbij. Dat is beslist iets anders dan koopzieke omdat de persoon die daaraan lijdt geen grenzen meer kent.
Hoe herken je koopzieke?
Twijfel jij of je misschien aan koopzieke lijdt? Check dan de onderstaande signalen eens.
- Je voelt je angstig en depressief als je niet als je niet kan (web)winkelen of zaken kopen
- als je wel aan het winkelen bent, is er ook altijd een gevoel van schuldbesef omdat je weet dat dit niet goed is.
- De kasten puilen uit van spullen die nooit zijn gebruikt en waarvan je niet meer weet waarom je ze hebt gekocht.
- Er ontstaan steeds meer conflicten met mensen in je directe omgeving die niet snappen waarom jij een dergelijk koopgedrag vertoont.
- Je blijft steeds meer zaken kopen terwijl je beseft dat jij je deze niet kan veroorloven
- steeds vaker ga je je aankopen verbergen of lieg je tegen relaties over hetgeen je hebt aangekocht.
- Ondanks het gevoel van schuld is er bij het winkelen ook altijd een soort bevrediging en geluksgevoel.
- Vooral als je alleen bent of je niet prettig voelt, is de behoefte extra groot om te gaan kopen.
Wat is de achtergrond van koopziekte?
Bij koopzieke is er een patroon dat ook bij andere verslavingen valt te onderkennen. Er is sprake van een schuldgevoel maar ook een bevrediging van een behoefte. Het schuldbesef is vaak het hevigst na afloop van een koopsessie. De persoon die aan koopzieke lijdt ervaart echter ook een gevoel van macht en geluk als er maar gekocht kan worden. Derhalve gebeurt het steeds vaker en worden grenzen overschreden.
Er wordt geld geleend om maar te kunnen blijven kopen en over de consequenties van het niet terug kunnen betalen wordt in eerste instantie niet nagedacht. Sociale contacten verwateren omdat het winkelen op de eerste plaats komt. Als er geen andere mogelijkheid meer is, wordt het kopen vervangen door stelen of onbetaald laten van rekeningen. Na een periode is het ‘normale’ leven verdwenen, net als bij andere verslavingen.
Valt koopzieke te genezen?
Met een combinatie van therapie en financiële begeleiding is het ook mogelijk om mensen die aan koopzieke lijden weer terug te brengen naar een normaal leven. Daarbij is het gedrag van de omgeving erg belangrijk. Hoe moeilijk het soms ook is om koopzieke te begrijpen, is dat in het belang van degene die eronder lijdt. Beschuldigen en het afdoen van de koopzieke als iets dat slechts een zwak persoon kan overkomen, is contraproductief. Hierdoor is het mogelijk dat de koopzieke alleen meer verborgen zal plaatsvinden en juist niet wordt genezen.
Herken jij zaken in dit verhaal? Reageer dan hieronder.
Ik heb het tegenovergestelde. Ik koop helemaal niets meer. Ik word gek van spullen, reclame en andere materie waar ik blijkbaar niet gelukkiger van word en die ik blijkbaar ook helemaal niet nodig heb. Ik mis ze niet, maar ik word wel iedere dag geconfronteerd met reclame-uitingen, verleidingen en andere pogingen om mij toch vooral iets te laten kopen. Ik doe het niet, ik weiger, ik vind de bedrijven en de mensen die mij willen overhalen troep te kopen stom. Ik snap niet dat ze niet inzien dat alles wat geproduceerd moet worden terwijl het eigenlijk overbodige prullen zijn een enorme druk levert op de maatschappij, niet alleen het milieu waar we geloof ik erg zuinig op moeten zijn, maar ook op de psychische en mentale toestand waar in de mensen verkeren. Het kan ze niet schelen dat de wereld en de mensen er aan onderdoor gaan, als ze maar geld verdienen, en ik vind dat een egocentrische zaak. Ik vermoed ook dat veel koopziekte het gevolg is van de druk die marketeers, zogenaamde trendwatchers, influencers, de buren, de “media” en weet ik al veel niet meer al dan niet bewust (meestal bewust!) opleggen op de westerse consument.
Ik word al ziek van de zinsnede uit de eerste alinea, en dan hebben we het nog niet eens over koopziekte gehad: “In onze maatschappij is consumeren nu eenmaal ook gebruikelijk en elkaar de loef afsteken door veel mooie dingen te kopen hoort ook daarbij.” Laat die zin eens goed op je inwerken. Er lijkt niets mis te zijn met die zin, maar er is wel iets goed mis mee. Waarom is het dan gebruikelijk om te consumeren? Dringt het niet tot ons door dat we daar niets mee opschieten, dat het alleen een verarming van de geest en het sociale stelsel is? Wat is de laatste keer geweest dat u oprecht langdurig gelukkiger bent geworden van het kopen van een artikel?
Ik ben online koop verslaafd. Kleren zeggen dat niets, maar dingen zoals juwelen, edelstenen, ouija borden, tarotkaarten… Dat is mijn zwak. Ook nu ben ik online naar dingen aan het kijken om te kopen. En niet omdat ik het nodig heb, maar gewoon om het kopen. Vroeger kon ik zo goed sparen. Maar soms vraag ik me af of het in deze tijd nog wel zin heeft om te sparen. Straks moet ik het toch misschien allemaal afgeven. Het schijnt dat ze spaargeld willen belasten.