Geen producten in de winkelwagen.
Op 11 November worden de donkere en koude straten in gedeeltes van ons kikkerlandje verlicht door kleurrijke lampionnen. Gewapend met lampjes en een dikke sjaal en muts trotseren kinderen de kou, en gaan ze van deur tot deur om snoep te verzamelen, dat ze verdienen door rijmpjes en liedjes te zingen voor de bewoners. Deze traditie gaat honderden jaren terug en vindt zijn oorsprong in het christendom.
Maar wat vinden wij van deze traditie ? Staan we graag klaar met een bak snoep als de deurbel gaat? Of trek je de deurbel van de muur en ga je onder de dekens liggen wachten tot het voorbij is? We zetten de voor- en nadelen op een rij.
Waarom we van Sint Maarten houden.
Jeugdsentiment. Het doet je denken aan al die keren dat je samen met je ouders blauwbekkend en klappertandend ‘Sint Maarten, Sint Maarten, de koeien hebben staarten' zong voor verveelde bewoners. Je lampion zeiknat van de regen, je lampje na vier huizen kapot, maar dat mocht de pret niet drukken. Als je geluk had dan mocht je een handje snickers pakken, als je pech had dan kreeg je een mandarijn van een politiek correcte health coach, waarvan je het huisnummer goed in je kop prentte zodat je wist in welke brievenbus je de maand erop rotjes met stront moest gooien.
Nu zit je warm thuis, met een bak drop en spekkies te wachten op al die kinderen uit de buurt, want je weet nog hoe blij je toen zelf was als er iemand opendeed. Je neemt een kopje thee, trekt je wollen sokken aan en luistert aandachtig en geduldig naar het gezang van dat jonge grut. Je complimenteert ze met hun mooie zelfgemaakte lampions, je geeft de trillende ouders een knipoog en gaat daarna met een voldaan gevoel naar bed.
Waarom we Sint Maarten haten.
Die fucking deurbel. Zit je net lekker in je favoriete serie, staat er om de vijf minuten een groep vals kraaiende kinderen voor de deur te bedelen om snoep. Je probeert beleefd te lachen als je de deur open doet, want de buren staan erbij. Daarna kom je tot de ontdekking dat je geen snoep in huis hebt, dus geef je ze maar een paar crackers of soepstengels. Na een paar keer plak je een briefje met ‘wij lopen zelf' op het raam, terwijl je zelf geen kinderen hebt. Probleem opgelost denk je, maar neen! Ze kijken door de brievenbus, tussen het kiertje van het gesloten gordijn en over de schutting, ze willen zeker weten dat je er echt niet bent. Als ze je wel zien dan weet de hele buurt het, en sta je tot aan de zomer bekend als die kindonvriendelijke en gierige buurman.
Meelopen met Sint Maarten
Het is goed mogelijk dat jij één van de ongelukkigen bent die veroordeeld is tot het begeleiden van een groepje hyperactieve en naar snoep hunkerende kinderen. Sterkte. Met een beetje mazzel zit de buitentemperatuur mee en gaat het niet regenen, als je pech hebt dan krijg je beiden. De eerstvolgende week zitten die kinderliedjes nog in je hoofd, ben je verkouden en wilt je kind zijn avondeten niet opeten ‘omdat hij geen honger heeft’. Maar goed, je hebt een blij en enthousiast kind dat opgroeit met een stukje traditie, en dat heeft ie aan jou te danken. Controleer wel eerst alle verzamelde snoep voordat het wordt gegeten, je weet maar nooit. Have fun!
